ISA AKO SA KANILA

Isang taon at isa, dalawa, tatlo, apat, limang buwan na siyang tumatakbo sa isipan ko. Parte na siya ng buhay ko simula ng makilala ko siya. Sa palagay ko dumating na sa amin ang isang malaking pagsubok, naghiwalay kami. Walang usap usap, walang pansinan at walang paki alamanan. Pero dahil matiyaga si kupidong mamana ng mga puso, kamuntik nga tamaan ang lungs ko e, isang araw e pinana niya ang mga puso namin at sinabing "ma miss niyo ang isat isa". Na miss ko nga siya.

Minsan ang puso hindi kayang diktahan ng utak. Minsan hindi mo kailangang gamitin ang utak mo sa pag ibig. Hayaan mo na si pareng puso tumibok kung para sa kung kanino siya. Pinag kakaila kong wala na siya sa akin sa mga panahong nag hiwalay kami, pero sabi ni puso kay utak -ang tigas mo pareng utak siya ang mahal mo hindi yang kasama mo".

Nagkabalikan nga kami. Limang buwan pa lang ulet simula ng magkabalikan kami. Napaka saya ng bawat araw na isiping "siya ang mahal ko at ako ang mahal niya". Tinanong niya ako kung gaano ko siya ka mahal. "Putaena magbilang ka ng butil ng buhangin sa tabi ng dagat - i multiply mo lahat yun sa 1,000,000,000 tapos i times mo sa 5 tapos plus 10 then divide it by ay wag pala mag divide. Ganun ko siya kamahal.

Dieta man ako sa kant%$!@#&@! busog naman ako pagmamahal na binibigay niya sa akin. Kasing laki daw ng kamao mo ang puso mo, hindi ako naniniwala doon dahil paano na lang ang mga walang kamay, walang puso? Kung kasing laki ng kamao ang puso papa opera ko kamay ko palalakihan ko pa. Wala lang.

Sabi nga nila bihira lang ang may maswerteng buhay pag ibig at ISA AKO SA KANILA.

I LOVE YOU TODO TODO BEBE KONG AKUCHIKUCHI.

Kilabutan na ang mga kikilabutan sa post ko.... Oo na cheesy na. Sige i comment mo pa. =)